Mitt pedagogiske grunnsyn.

Kor er mitt pedagogiske grunnsyn forankra? Det er spørsmålet eg liksom skal svara på no. Svaret er eigentleg ganske enkelt, eg veit ikkje. For det første kan eg ikkje seie at den eine teorien er betre enn den andre, det har eg ikkje nok erfaring til. Det einaste eg har funne ut fra den lille erfaringa eg har er at ingen born er like, dermed må me behandla dei ulikt og. tilpassa opplæring er ikkje berre populært for tida, men det er noko som er krevd at alle skal få. Eg trur nokså bestemt at det som får ein elev inspirert ikkje nødvendigvis virkar på nestemann. Arestoteles meinte at born var ein leirklump som måtte formas medan Sokrates meite at born allereie hadde kunskapene og at ein lærars oppgåve berre er å hjelpe til å forløyse den. Kanskje hadde dei litt rett begge to. Eg tenkjer at eg må ta det som eg finner meiningsfylt frå alle retninger og anvende det slik eg trur er best. Gjere teoriar om til praksis og få eit eigarforhold til dei.

Eg har per dags dato ikkje noko definert pedagogisk grunnsyn, eg har heller ingen planar om å bestemme meg for ei enkelt retning når eg er ferdig på lærarskulen. Grunnsynet mitt vil sansynlegvis forandra seg både når eg er student, når eg er lærar og når eg ein gong blir pensjonist.

Det viktigaste med pedagogikk faget, trur eg må vera å få auka kjenskap til forskjellige læreteoriar, bruka dette som inspirasjon og bli i stand til å bruka det eg sjølv trur fungerer. Eg har ikkje noko tru på å bli fastlåst i ein teori og sjå bort i frå dei andre. 

Trur kanskje eg eigentleg ikkje har svart så godt på spørsmålet her, men eg føler eg har gjort godt rede for kvifor eg ikkje kan seie at eg har noko klart definert grunnsyn ennå.

Praksis neste!

Veit ikkje heilt kva eg skal skriva om denne veka.

Har fått meg ny PC, det er gøy, men det har strengt tatt lite med pedagogikk å gjere, og her prøver me jo å vere saklige. Men det skal bli spanande med praksis i neste veke...

Har lest gjennom teksten frå forrige veke, håper at ikkje folk som les dette synes eg er for sjølvgod, eg meiner ikkje å fremstå som ein som trur han er supermann... Eg trur eigentlig hovedbudskapet mitt var at eg trur eg har anlegg for å trivast i ei slik rolle! Det er viktig!

Steinar: Du spør meg kva skilnaden mellom ein autorativ og ein autoritær ledar er, har prøvd og finne litt ut om dette på nettet og har kommet frem til: For å trekkje paraleller til to ledarar eg kjenner godt til vil eg trekkje fram Adolf Hitler og Lord Baden-Powell, begge klare autoritetsfigurar innanfor sne felt, men samstundes svært ulike. Begge satte klare grenser for kva dei forventa av tilhengarane sine, og ein kan difor seie at begge heilt klart var autoritetar. Hitler er eit skrekk eksempel på ein autoritær ledar, hans ord var lov og alle som var ueinige var fiendar. Baden-Powell, meiner eg er eit godt eksempel på ein autorativ ledar, han trudde på deligering av ansvar og på at alle skulle få ytra meining si. felles for begge var at dei begge trudde på disiplin, det trur eg og på, ein lærar må kunne setje seg i respekt, og ingen må setje spørsmålsteikn med kven som er sjefen i klassa. Men som Baden-Powell er eg for og deligera ansvar.

Praksis, det skal bli spanande med praksis, spesielt sidan eg skal i same klassetrinn som eg underviste i før sommarferien, skal bli spanande å  sjå korleis ein gjer ting på ein større skule. Eg reknar med eg vil få ein del a-ha opplevelser i forhald til kordan ting kan gjerast og forhåpentligvis og bekreftelse på at nokre av dei tinga eg gjorde i fjor ikkje var så dumme. Det skal bli ineressat, lærerikt og moro. Eg gler meg aller mest til å bli kjend med nokre ne og heilt sikkert kjekke skuleelevar.

No gler eg meg til praksis!

Kvifor er eg lærarstudent, og kva er ein lærar?

Eg har no vore lærarstudent i ca to og ei halv veke Det er derfor naturleg å reflektera litt over kvifor. Kvifor vil eg bli lærar? Det er eit ganske omfattande spørsmål som eg ikkje kan svara på med eit enkelt svar, men med fleire enkle svar.
Det var eit par ting som fekk meg til å innsjå at det er dette eg vil:

1:   Etter mange år som sikkerhetskontrollør og instruktør i Securitas fant eg ut av tre ting:
-eg liker å arbeide med mennesker.
-eg liker å læra fra meg og eg har anlegg for dette.
-eg er god på å tilegne meg kunskaper og videreformidle dei.

2:   Sommaren 2007 reiste eg som speidarleiar på den 21. verdensspeidarleiren i England, i lag med tre andre hadde eg ansvare for ein tropp som besto av ca. 30 speidere. Eg merka då at eg har evne til å væra i autoritet samstundes som eg kan ha det moro saman med dei eg er ein autoritet for. Eg fann og ut at dette er ei rolle eg trives i.

3:   Våren 2008 fekk eg tilbod om å ta imot ei stor utfordring, ein fådelt skule mista ein lærar og eg blei spurd om eg kunne vera vikar frå påske og ut skuleåret. Dette viste seg å i være ei stilling som kontaktlærar for både sjette og sjuande klassa på denne skulen. I dag fattar eg ikkje at eg turde å seie ja, sjølv om det må seiast at dette alt i alt var ein fantastisk oppleving med gode kollegaer, kjekke elevar og takksame foreldre.

Ein annan ting det og er litt naturleg å tenkje litt på er kva ein lærar eigentleg er. Tidlegare va ein lærar ein som banka kunnskaper inn i hovudet på andre. Kanskje er det framleis dette, men det er også mykje meir. Ein lærar er i dag ein omsorgsarbeidar, oppdragar, ven og kunnskapsinnbankar. Dette er mange ganske varierte roller og det skal ein del til for å klara å løysa alle på ein gong.
Det trengs altså litt av ein supermann til for å klara alle desse rollene på ein gong. Eg trur det er viktig å heile tida settje seg mål og delmål, både til seg sjølv, til klassa og til den einskilde eleven. Det er viktig at måla er realistiske, at ein arbeider bevist mot dei, og at ein er i stand til å takla det om ein ikkje skulla klara å oppnå alle. Det å få til alle rollene høyrest på ein måte uoverkommeleg ut, men enkelt kan ein seie at det handlar om å gi av seg sjølve og væra eit sunt førebilde og medmenneske for elevane.

OJ.